z cyklu: takes two to tango, isn't it?

wielkie jaja ognia zakonserwowane w formalinie żałosnego dokumentalnego standardu.

mój instynktowny radar tak mi podpowiada:

powaga bez zabawy jest kaleka,

ale

zabawa bez powagi jest kulawa.

niebezpiecznie blisko czerwonej kreski na skali poetyki przechyłów ze szczytowymi skłonnościami.

i tak, na przykład:

Tragedia Makbeta joela to Barton Fink bez michaela lernera.

Żegnajcie Laleczki ethana to Big Lebowski bez sama elliotta.

umownie, umówmy się.

podczas gdy pierwszy ledwo dyszy przywalony pod ciężarem przeestetyzowanej stylistyki, drugi ni razu nie dotyka ziemi.

po indywidualnych dokonaniach widać który brat za które rozwiązania w duecie odpowiadał - ethan do skocznych stworzony jest pląsów, joel to losu wściekłego włócznia i armata.